Gisteren leuk bericht gekregen: het atelier dat ik eind maart organiseer rond de kracht van lerende netwerken is volzet! Er staan zelfs al een paar mensen op de wachtlijst. Blijkbaar een thema dat aanslaat dus.
Ik ben de laatste weken druk doende geweest met het uitwerken van een sterk draaiboek voor de vorming. Heb weer heel wat gelezen, maar ook een paar heel boeiende gesprekken rond het thema gevoerd. Onder andere met mijn vroegere collega Fanny. Fanny heeft nu deeltijd een eigen praktijk. Omdat zij ook praktisch met het thema van netwerkleren aan de slag is, vroeg ik haar om op 22/3 een een stuk van het aanbod voor haar rekening te nemen.
Naast de bronnen die ik zelf al raadpleegde, zette Fanny me ook op weg op het boeiende pad van de co-creatie. Zo nam ik onder andere het inspirerende en heel verteerbare boekje 'Mierenspel' van Yves Larock door. Wat ik in dit werk las over de kracht van netwerken sloot helemaal aan bij de ideeën die ik er zelf rond aan het ontwikkelen was. Daarbij gaat het dan vooral om het positioneren van een lerende netwerk als een belangrijke katalysator voor een diepgaande systeeminnovatie. Voor dit idee liet ik me in eerste instantie inspireren door het ecologisch transitiedenken (zie ook eerdere blogs). Feit is: we staan voor zeer grote sociale, financiele en ecologische uitdagingen. De nood aan reële systeeminnovatie is dus meer prominent aanwezig dan ooit. Maar, geen enkele organisatie, overheid, sector kan dat alleen aan (hoewel je ervan zou schrikken hoevelen nog denken dat dat wel zo is). We moeten dus, zoals het transitiedenken zegt, 'multi-actor' en 'multi-level' aan de slag, ook in de integratiesector. Het opzetten van vernieuwingsnetwerk (bv door de koppeling van verschillende bestaande netwerken) kan hier concreet bij helpen.Binnen die zogenaamde 'coalities van vernieuwing' wordt ook een nieuw soort, efficiënter leren gestimuleerd: het gaat om 'convergent leren' of 'systeemleren'. Hierbij worden concrete ervaringen gedeeld. Dit geeft dan een directe aanzet tot het samen werken aan een creatieve exploratie van nieuwe mogelijkheden en toekomstperspectieven. Hoe gebeurt dit alles? Heel eenvoudig; door agenda's te delen, vragen te delen, kennis te delen en zo dan inzicht te verwerven in elkaars vanzelfsprekende denk-ramen. Het gaat hierbij dus ook om een duidelijk experimenterend leren, dit vanuit de erkenning van feit dat om onzekere, complexe en dynamische processen gaat. Het lerend netwerk kan dus fungeren als geprefereerd instrument voor het aanpakken van lastige verandervraagstukken. Het netwerk is ook energie-efficiënt: je doet er nieuwe energie op (via ervaring anderen) en je kan er tot synergie komen die je eigen acties laten versnellen.
Aansluitende inzichten vond ik ook bij Folke Glasstra en Carrilho, in hun boeiende artikel diversiteitsmanagement en meervoudig organiseren. Zij beschrijven een paar aanknopingspunten ivm de vraag hoe netwerken ook interculturalisering of diversiteitswerk kunnen ondersteunen. "Er is in dit soort kwesties (managen van diversiteit) geen bevoorrecht machtscentrum van waaruit kan worden bevorderd of gemanaged: de noties van krachtenspel, gelaagdheid en leefwereld maken de inzet van meerdere partijen en perspectieven noodzakelijk." Netwerken creëren ruimte voor de totstandkoming van analysemethoden en veranderbenaderingen die zoekend en ontwikkelend zijn en die het niet zonder de actieve inbreng van betrokken partijen en actoren kunnen stellen. Tegelijk onderstrepen de auteurs het belang van het werkzame principe van een netwerk, met name zelforganisatie. Via het netwerk krijgen mensen en organisaties meer grip op het gegeven van continue verandering dat hen omringt. Dit doordat ze in het netwerk terecht komen vanuit een intrinsiek gevoelde motivatie en zich op die manier dus weten aangesproken in hun innerlijke zekerheid en innerlijke weten. Ik kijk alvast heel erg uit naar de sessie van 22/3. Bedoeling is vooral mensen warm te maken om in hun eigen context met netwerken aan de slag te gaan. maar wie weet, misschien starten de deelnemers aan de dag later zelf wel een netwerk!
Ik ben de laatste weken druk doende geweest met het uitwerken van een sterk draaiboek voor de vorming. Heb weer heel wat gelezen, maar ook een paar heel boeiende gesprekken rond het thema gevoerd. Onder andere met mijn vroegere collega Fanny. Fanny heeft nu deeltijd een eigen praktijk. Omdat zij ook praktisch met het thema van netwerkleren aan de slag is, vroeg ik haar om op 22/3 een een stuk van het aanbod voor haar rekening te nemen.
Naast de bronnen die ik zelf al raadpleegde, zette Fanny me ook op weg op het boeiende pad van de co-creatie. Zo nam ik onder andere het inspirerende en heel verteerbare boekje 'Mierenspel' van Yves Larock door. Wat ik in dit werk las over de kracht van netwerken sloot helemaal aan bij de ideeën die ik er zelf rond aan het ontwikkelen was. Daarbij gaat het dan vooral om het positioneren van een lerende netwerk als een belangrijke katalysator voor een diepgaande systeeminnovatie. Voor dit idee liet ik me in eerste instantie inspireren door het ecologisch transitiedenken (zie ook eerdere blogs). Feit is: we staan voor zeer grote sociale, financiele en ecologische uitdagingen. De nood aan reële systeeminnovatie is dus meer prominent aanwezig dan ooit. Maar, geen enkele organisatie, overheid, sector kan dat alleen aan (hoewel je ervan zou schrikken hoevelen nog denken dat dat wel zo is). We moeten dus, zoals het transitiedenken zegt, 'multi-actor' en 'multi-level' aan de slag, ook in de integratiesector. Het opzetten van vernieuwingsnetwerk (bv door de koppeling van verschillende bestaande netwerken) kan hier concreet bij helpen.Binnen die zogenaamde 'coalities van vernieuwing' wordt ook een nieuw soort, efficiënter leren gestimuleerd: het gaat om 'convergent leren' of 'systeemleren'. Hierbij worden concrete ervaringen gedeeld. Dit geeft dan een directe aanzet tot het samen werken aan een creatieve exploratie van nieuwe mogelijkheden en toekomstperspectieven. Hoe gebeurt dit alles? Heel eenvoudig; door agenda's te delen, vragen te delen, kennis te delen en zo dan inzicht te verwerven in elkaars vanzelfsprekende denk-ramen. Het gaat hierbij dus ook om een duidelijk experimenterend leren, dit vanuit de erkenning van feit dat om onzekere, complexe en dynamische processen gaat. Het lerend netwerk kan dus fungeren als geprefereerd instrument voor het aanpakken van lastige verandervraagstukken. Het netwerk is ook energie-efficiënt: je doet er nieuwe energie op (via ervaring anderen) en je kan er tot synergie komen die je eigen acties laten versnellen.
Aansluitende inzichten vond ik ook bij Folke Glasstra en Carrilho, in hun boeiende artikel diversiteitsmanagement en meervoudig organiseren. Zij beschrijven een paar aanknopingspunten ivm de vraag hoe netwerken ook interculturalisering of diversiteitswerk kunnen ondersteunen. "Er is in dit soort kwesties (managen van diversiteit) geen bevoorrecht machtscentrum van waaruit kan worden bevorderd of gemanaged: de noties van krachtenspel, gelaagdheid en leefwereld maken de inzet van meerdere partijen en perspectieven noodzakelijk." Netwerken creëren ruimte voor de totstandkoming van analysemethoden en veranderbenaderingen die zoekend en ontwikkelend zijn en die het niet zonder de actieve inbreng van betrokken partijen en actoren kunnen stellen. Tegelijk onderstrepen de auteurs het belang van het werkzame principe van een netwerk, met name zelforganisatie. Via het netwerk krijgen mensen en organisaties meer grip op het gegeven van continue verandering dat hen omringt. Dit doordat ze in het netwerk terecht komen vanuit een intrinsiek gevoelde motivatie en zich op die manier dus weten aangesproken in hun innerlijke zekerheid en innerlijke weten. Ik kijk alvast heel erg uit naar de sessie van 22/3. Bedoeling is vooral mensen warm te maken om in hun eigen context met netwerken aan de slag te gaan. maar wie weet, misschien starten de deelnemers aan de dag later zelf wel een netwerk!
Wat ben je toch met boeiende dingen bezig. Lerende netwerken, veranderingsprocessen, diversiteitsmanagement. En ook transitiedenken brede definitie en dus een aansluiting van de interculturele praktijk bij de ecologische realiteit - omdat beide even dwingend zijn. Al die kennis en ervaring in één persoon verenigd!
BeantwoordenVerwijderen