Een intense week afgerond met een trefdag rond het thema urgentiebesef. Hoe zetten we de organisaties waar we mee samen werken echt in beweging? En kunnen we er ook voor zorgen dat die beweging enigszins positief gemotiveerd is, vanuit een 'wens' tot verandering. Nog te vaak krijgen we te maken met een negatief geladen 'sense of urgency': angst, onrust, een gevoel het niet meer de baas te kunnen. Door op deze dag een 20 tal procesbegeleiders en vormers samen te brengen wilden we samen met hen op zoek gaan naar alternatieven en nieuwe perspectieven.
De dag bestond voor de helft uit uitwisseling en oefening en voor de andere helft uit inspiratie van gastsprekers. De ene live, de andere virtueel. Allereerst konden we via een filmpje van het TED forum kennis maken met de inzichten van auteur-antropoloog Simon Sinek. Hij sprak over het belang van het benoemen van het 'waarom'. Zijn credo is: start with why. Dat wil zoveel zeggen als: vertel de mensen met wie je samenwerkt of voor wie je werkt wat je drijft, wat je laat doen wat je doet, waarom je doet wat je doet. Op die manier breng je een van de belangrijkste tips rond het creëren van urgentiebesef in de praktijk: handel zelf elke dag vanuit urgentie (John Kotter), toon waar voor jou urgentie zit. Sinek meent vastgesteld te hebben dat mensen die dit in de praktijk brengen, veel overtuigender en veel inspirerender zijn dan anderen. Hij illustreert zijn inzicht met voorbeelden uit diverse leefwerelden, van Martin Luther King tot Aplle.
De andere spreker-inspirator van de dag was live aanwezig. Het ging om Hans Bellaart, trainer, consultant, mdewerker van het Nederlandse Forum instituut en auteur van onder andere de zeer inspirerende tekst 'verlangen naar zee', over interculturalisering in de welzijns-sector. Met een gedicht van Antoine de Saint Exupery maakte hij ons heel duidelijk dat het er niet om gaat mensen te overdonderden met plannen en instructies, maar hen vooral zin te geven in verandering, hen te laten verlangen naar de immense zee (van mogelijkheden) die voor hen ligt. Alleen als mensen het echt willen, dan komen ze in beweging.
Die gedachte resoneerde met een ervaring van eerder deze week, toen ik een aantal diepte-interviews mocht afnemen in het kader van een onderzoek dat ik samen met collega Tine Debosscher uitvoer. We zijn gestart met een evaluatie van het in Vlaanderen bestaande aanbod rond toekomstorientatie voor mensen zonder wettig verblijf. Ik ervaar dit als een zeer bijzonder en boeiend onderwerp. Het gaat erom om mensen die leven in heel moeilijke, heel precaire omstandigheden, opnieuw aan te zetten tot reflectie en hen te ondersteunen in het uitwerken van een zelfgekozen perspectief. Dit vanuit de gedachte dat alleen een toekomstplan dat ze zelf hebben kunnen vormgeven en dat aansluit bij hun persoonlijke dromen en capaciteiten, ook enige kans op slagen heeft. Op donderdag mocht ik gedurende een paar uren praten met enkele van de mensen die hen hierbij al gedurende vele jaren begeleiden, dit door middel van een vierdaagse cursusaanbod, waarin samen wordt nagedacht, informatie wordt uitgewisseld, wordt geleerd, maar ook samen wordt gegeten, geleefd. Met de begeleiders praten we over hoe het allemaal begon, wat hen dreef, welke moeilijkheden ze op hun weg vonden, hoe ze op zoek gingen naar partners, hoe ze hun aanbod methodisch en inhoudelijk vorm gaven en ook over welke toekomst zij zelf voor hun project dromen en hopen. De kracht van het 'waarom' werd ook in hun verhaal heel erg duidelijk. En ook wat het kan 'kosten' om vanuit je 'waarom ' te werken en te leven. Deze eerste interviews maakten me alvast heel benieuwd naar het verdere verloop van ons onderzoek.
P.S. ook nog een treffende film gezien deze week: Terraferma. Tijdens één van hun vistochten stoten enkele Italiaanse vissers op een boot vol Afrikaanse vluchtelingen. Wanneer ze dat aan de politie melden, krijgen ze te horen dat ze uit de buurt moeten blijven en vooral niemand aan boord nemen. Op dat moment is een aantal illegalen echter al van de overvolle sloep gesprongen en naar hun vissersboot gesparteld. De kapitein staat meteen voor de keuze: doen wat de overheid oplegt of de Code van de Zee volgen (je laat niemand in het water) en het risico lopen dat je gearresteerd wordt wegens het helpen van illegalen.
De dag bestond voor de helft uit uitwisseling en oefening en voor de andere helft uit inspiratie van gastsprekers. De ene live, de andere virtueel. Allereerst konden we via een filmpje van het TED forum kennis maken met de inzichten van auteur-antropoloog Simon Sinek. Hij sprak over het belang van het benoemen van het 'waarom'. Zijn credo is: start with why. Dat wil zoveel zeggen als: vertel de mensen met wie je samenwerkt of voor wie je werkt wat je drijft, wat je laat doen wat je doet, waarom je doet wat je doet. Op die manier breng je een van de belangrijkste tips rond het creëren van urgentiebesef in de praktijk: handel zelf elke dag vanuit urgentie (John Kotter), toon waar voor jou urgentie zit. Sinek meent vastgesteld te hebben dat mensen die dit in de praktijk brengen, veel overtuigender en veel inspirerender zijn dan anderen. Hij illustreert zijn inzicht met voorbeelden uit diverse leefwerelden, van Martin Luther King tot Aplle.
De andere spreker-inspirator van de dag was live aanwezig. Het ging om Hans Bellaart, trainer, consultant, mdewerker van het Nederlandse Forum instituut en auteur van onder andere de zeer inspirerende tekst 'verlangen naar zee', over interculturalisering in de welzijns-sector. Met een gedicht van Antoine de Saint Exupery maakte hij ons heel duidelijk dat het er niet om gaat mensen te overdonderden met plannen en instructies, maar hen vooral zin te geven in verandering, hen te laten verlangen naar de immense zee (van mogelijkheden) die voor hen ligt. Alleen als mensen het echt willen, dan komen ze in beweging.
Die gedachte resoneerde met een ervaring van eerder deze week, toen ik een aantal diepte-interviews mocht afnemen in het kader van een onderzoek dat ik samen met collega Tine Debosscher uitvoer. We zijn gestart met een evaluatie van het in Vlaanderen bestaande aanbod rond toekomstorientatie voor mensen zonder wettig verblijf. Ik ervaar dit als een zeer bijzonder en boeiend onderwerp. Het gaat erom om mensen die leven in heel moeilijke, heel precaire omstandigheden, opnieuw aan te zetten tot reflectie en hen te ondersteunen in het uitwerken van een zelfgekozen perspectief. Dit vanuit de gedachte dat alleen een toekomstplan dat ze zelf hebben kunnen vormgeven en dat aansluit bij hun persoonlijke dromen en capaciteiten, ook enige kans op slagen heeft. Op donderdag mocht ik gedurende een paar uren praten met enkele van de mensen die hen hierbij al gedurende vele jaren begeleiden, dit door middel van een vierdaagse cursusaanbod, waarin samen wordt nagedacht, informatie wordt uitgewisseld, wordt geleerd, maar ook samen wordt gegeten, geleefd. Met de begeleiders praten we over hoe het allemaal begon, wat hen dreef, welke moeilijkheden ze op hun weg vonden, hoe ze op zoek gingen naar partners, hoe ze hun aanbod methodisch en inhoudelijk vorm gaven en ook over welke toekomst zij zelf voor hun project dromen en hopen. De kracht van het 'waarom' werd ook in hun verhaal heel erg duidelijk. En ook wat het kan 'kosten' om vanuit je 'waarom ' te werken en te leven. Deze eerste interviews maakten me alvast heel benieuwd naar het verdere verloop van ons onderzoek.
P.S. ook nog een treffende film gezien deze week: Terraferma. Tijdens één van hun vistochten stoten enkele Italiaanse vissers op een boot vol Afrikaanse vluchtelingen. Wanneer ze dat aan de politie melden, krijgen ze te horen dat ze uit de buurt moeten blijven en vooral niemand aan boord nemen. Op dat moment is een aantal illegalen echter al van de overvolle sloep gesprongen en naar hun vissersboot gesparteld. De kapitein staat meteen voor de keuze: doen wat de overheid oplegt of de Code van de Zee volgen (je laat niemand in het water) en het risico lopen dat je gearresteerd wordt wegens het helpen van illegalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten