Net het huis aan de kant gedaan, twee grote potten soep gemaakt en een ketel spaghettisaus. Er is bezoek op komst! Vanmiddag ontvangen we mijn Ecuadoriaanse vriendin Flor Maria, haar man Thomas en drie zonen: Pablo, Luis en Felipe. Flor en ik kennen elkaar ondertussen al meer dan 20 jaar! Van toe ik in 1990 een jaartje in Quito woonde als AFS uitwisselingsstudent. Een jaar dat alles op zijn kop zette en waar ik nog steeds elke dag 'de gevolgen' van ondervindt. Ik heb er op korte tijd zoveel mogen meemaken en zoveel mogen groeien. En ik heb er ervaringen opgedaan die me drijven in wat ik nu doe, wil zijn.
Ik ondervond er bijvoorbeeld voor de eerste keer wat het is om 'echt anders' te zijn. 'La gringa', zo werd ik op school genoemd, en dat in volle Golfoorlog ('Yanquis fuera!). Maar ik mocht er voor het eerst ook echt helemaal mezelf worden: niet langer dat 'vijfde wiel aan de wagen', de 'kleinste in de rij', maar wel een eigen persoon, die eigen keuzes maakt (moet maken) en een eigen stem heeft. En zo werd de fascinatie geboren voor de balans tussen eigenheid en anders zijn, overeenkomst en verschil. Een fascinatie die ik nu professioneel vertaal.
Ik leerde er ook wat 'cultuur' is, niet door het te benoemen, maar door er tegenaan te lopen. Van het meer 'triviale' (chips of popcorn in de soep ipv croutons) tot het meer fundamentele (mijn Amerikaanse vriendin Rachel die zegt: "Everything that I am today, I am because of my country!"). Van huizen vol inheems artisanaat tot de bewoonster ervan, de moeder van een vriend, die me scheef bekijkt omdat ik een indiaanse polsbandje draag. Paradoxen en ongerijmdheden. Uit de klas gezet worden omdat ik er niet mee kon instemmen dat homoseksualiteit een ziekte was. Een ijzige stilte opwekken tijdens een warme, leuke strandwandeling met vriendinnen omdat ik in geval van verkrachting abortus wel toegestaan achtte. Me afvragen hoe een zelfde muur drie heel verschillende opschriften kon bevatten: van 'cristo viene' over 'bebe coca-cola' tot 'amo al parte indio en mi'.
Perspectiefwisseling ook: vrijwilligerswerk voor Amnesty in Antwerpen is niet hetzelfde als vrijwilligerswerk in Quito op het moment dat na zoveel jaar dictatuur in Chili mensen eindelijk terug naar huis kunnen keren (eerste keer Rum Cola gedronken, weer een grens verlegd).
Waarde-relativering ook: is het beter je loon meteen aan een goed gevulde winkelkar te besteden (je weet toch niet wat er morgen komt) of om je geld op de bank te zetten (in die tijden waren banken in België nog veilig).
Andere opvoedingsstijlen, ander taalgebruik, andere transportmiddelen, ander hygiëne,... zoveel verschillen die je ogen openen en je veerkracht testen. Het is niet makkelijk, maart ik zou het iedereen aanraden.
Flor kwam ik ongeveer ergens halverwege tegen. Zij leerde mij muziek kennen die nu nog mijn humeur in een flits kan verbeteren: Mercedes Sosa, Silvio Rodriguez, Pablo Milanes. En dan samen luidop meezingen tijdens onze wandelingen in Pasochoa. Zij leerde mij ook iets over loyaliteit nar familie toe, ook in moeilijke tijden. Ze toonde me ook hoe zacht praten ook krachtig kan zijn. Ik kijk er naar uit haar straks weer te zien en te horen.
Quito is voor mij 20 jaar geleden. Ondertussen dient een nieuwe generatie AFS'ers zich aan. Mijn neef(je) Selwin verblijft ondertussen al enkele maanden in Mumbai en mijn nicht(je) Moira vertrekt deze zomer voor een jaar naar Paraguay. Stiekem ben ik natuurlijk wel wat jaloers, zo nog middenin of op de drempel van dat grote avontuur. Ik wens hen beiden een echt levensveranderende ervaring.
Ik ondervond er bijvoorbeeld voor de eerste keer wat het is om 'echt anders' te zijn. 'La gringa', zo werd ik op school genoemd, en dat in volle Golfoorlog ('Yanquis fuera!). Maar ik mocht er voor het eerst ook echt helemaal mezelf worden: niet langer dat 'vijfde wiel aan de wagen', de 'kleinste in de rij', maar wel een eigen persoon, die eigen keuzes maakt (moet maken) en een eigen stem heeft. En zo werd de fascinatie geboren voor de balans tussen eigenheid en anders zijn, overeenkomst en verschil. Een fascinatie die ik nu professioneel vertaal.
Ik leerde er ook wat 'cultuur' is, niet door het te benoemen, maar door er tegenaan te lopen. Van het meer 'triviale' (chips of popcorn in de soep ipv croutons) tot het meer fundamentele (mijn Amerikaanse vriendin Rachel die zegt: "Everything that I am today, I am because of my country!"). Van huizen vol inheems artisanaat tot de bewoonster ervan, de moeder van een vriend, die me scheef bekijkt omdat ik een indiaanse polsbandje draag. Paradoxen en ongerijmdheden. Uit de klas gezet worden omdat ik er niet mee kon instemmen dat homoseksualiteit een ziekte was. Een ijzige stilte opwekken tijdens een warme, leuke strandwandeling met vriendinnen omdat ik in geval van verkrachting abortus wel toegestaan achtte. Me afvragen hoe een zelfde muur drie heel verschillende opschriften kon bevatten: van 'cristo viene' over 'bebe coca-cola' tot 'amo al parte indio en mi'.
Perspectiefwisseling ook: vrijwilligerswerk voor Amnesty in Antwerpen is niet hetzelfde als vrijwilligerswerk in Quito op het moment dat na zoveel jaar dictatuur in Chili mensen eindelijk terug naar huis kunnen keren (eerste keer Rum Cola gedronken, weer een grens verlegd).
Waarde-relativering ook: is het beter je loon meteen aan een goed gevulde winkelkar te besteden (je weet toch niet wat er morgen komt) of om je geld op de bank te zetten (in die tijden waren banken in België nog veilig).
Andere opvoedingsstijlen, ander taalgebruik, andere transportmiddelen, ander hygiëne,... zoveel verschillen die je ogen openen en je veerkracht testen. Het is niet makkelijk, maart ik zou het iedereen aanraden.
Flor kwam ik ongeveer ergens halverwege tegen. Zij leerde mij muziek kennen die nu nog mijn humeur in een flits kan verbeteren: Mercedes Sosa, Silvio Rodriguez, Pablo Milanes. En dan samen luidop meezingen tijdens onze wandelingen in Pasochoa. Zij leerde mij ook iets over loyaliteit nar familie toe, ook in moeilijke tijden. Ze toonde me ook hoe zacht praten ook krachtig kan zijn. Ik kijk er naar uit haar straks weer te zien en te horen.
Quito is voor mij 20 jaar geleden. Ondertussen dient een nieuwe generatie AFS'ers zich aan. Mijn neef(je) Selwin verblijft ondertussen al enkele maanden in Mumbai en mijn nicht(je) Moira vertrekt deze zomer voor een jaar naar Paraguay. Stiekem ben ik natuurlijk wel wat jaloers, zo nog middenin of op de drempel van dat grote avontuur. Ik wens hen beiden een echt levensveranderende ervaring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten