Trots

Teruggekomen van een weekje boerderijvakantie en in de krant gestoten op een artikel dat me met gepaste trots vervulde. 'Taal leren is middel tegen sociaal isolement', kopte het. Protagonist erin was mijn eigenste moeder, Mimi Wuyts, die elke dinsdag de bewoners van het Lokaal Opvanginitiatief in Rupelmonde de beginselen van het Nederlands bijbrengt. Nieuwkomers uit Afghanistan, Turkije, Armenië nemen deel aan een zogenaamd 'babbelmoment', waar ze taal krijgen om boodschappen te doen, naar de dokter te gaan, een uitstap te plannen. Zoals alles wat ze in haar leven doet, doet mijn moeder ook dit met hart en ziel. En tussen de zinnen rond dagdagelijkse dingen door, beluister ze ook de echte zorgen en heimwee van haar leerlingen, zoals ze dat jarenlang deed als toegewijd consulente voor een centrum voor levens- en gezinsvragen.

Met enkele van haar leerlingen heeft mijn moeder al een echte band opgebouwd, een band die ondertussen ook tot bij mijn vader reikt. Zo helpt hij de kinderen van een paar van haar studenten Nederlands bij hun schoolwerk. Een engagement dat hij trouwens ook al verschillende jaren opneemt bij de Antwerpse Karel De Grote hogeschool. Daar ondersteunt hij een aantal studenten van allochtone origine in het behalen van hun diploma lerarenopleiding.

Zoals ze zeggen de appel valt niet ver van de boom. Sociaal engagement is iets wat mijn ouders hun kinderen zeker meegaven. en iets waar ik gepast trots op ben.
Nog meer gepaste trots dichter bij huis deze week. In een ietwat vreemde setting dat wel. Want de trots betrof het helemaal kaal scheren van het hoofd van mijn echtgenoot Koen. Dit nadat hij een weddenschap was aangegaan: als 250 mensen zich zouden inschrijven voor de klimaatacties van Earth Hour op 23/3, zou hij zijn hoofd kaalscheren.  En die belofte moest nu dus worden nagekomen, tot afgrijzen van onze kinderen weliswaar. Hopelijk wordt het nu vlug wat warmer, want anders is het wel wat koud aan de oren, lijkt me.