Wat weet een kind

Wat weet een kind van de wereld? Wat weet een kind van de grote uitdagingen waar we vandaag de dag voor staan?

Vaak meer dan je denkt. Dat heb ik dit weekend nog maar eens mogen vaststellen.

Pau en Siard waren bij de gelukkigen die mochten deelnemen aan de Kids ClimateConference in het Heijderbos in Nederland. Echt een fantastische ervaring voor een negen- en een tienjarige. Op vrijdag was er de officiele opening met lint doorknippen, kampvuur en drink. Op zaterdag was het vroeg opstaan geblazen om de hele dag inzet te tonen in niet minder dan 5 workshops: over het recyleren van glas, het werken met windenergie, het vertrouwen op lokale producten, het opruimen van zwerfvuil en nog meer. De kinderen mochten allerlei activiteiten uitproberen en moesten dan na elke workshop per groep een aantal stellingen of actiepunten formuleren. Die werden dan op zondagochtend voorgelegd aan een jury. Verder konden ze tussendoor genieten van gezonde maaltijden en de omringende natuur. Voor een aantal kinderen zat er ook een ontmoeting met Prinses Laurentien van Oranja in, de oprichtster van de Missing Chapter Foundation. Deze stichting doet iets bijzonders: ze tracht de vragen van kinderen te linken met de werkpunten van volwassenen. Het klimaat is daarbij een bijzonder aandachtspunt. Dat blijkt onder andere ook uit  het kinderboek dat Prinses Laurentien schreef: "Mr Finney". Pau en Siard hebben dat luisterboek al grijs gedraaid. Ze hadden dan ook vurig gehoopt met de schrijfster te mogen praten, maar dat lukte net niet.

Ikzelf mocht het allemaal van de zijlijn bekijken. Een paar gedachten kwamen daarbij in me op. Als het lukt om een vraagstuk zou ingewikkeld als het klimaat met kinderen te bspreken, waarom zou dat dan ook niet lukken met een moeilijk vraagstuk als migratie? Meer nog, eigenlijk zou dat moeten lukken. Ergens tijdens de pauze bladerde ik door een krant van vorige week en las een opinie van Els Keytsman (Vluchtelingenwerk Vlaanderen) en Karen Moeskops (Amnesty International). Zij vroegen zich af of we 15 jaar na de tragische dood vanSemira Adamu al wat wijzer zijn. Een beetje maar, zo blijkt. En een belangrijk punt dat ze daarbij maken is dat we er nog steeds niet in zijn geslaagd te kijken naar de grond van de zaak. We discusieren ons suf over het pro en con van migratie zonder te beseffen dat het daar eigenlijk niet aan ligt. We moeten het hebben over al die zaken die tot migratie leiden. Klimaat en de teloorgang daarvan is er daar één van.

Terwijl ik dan naar Siard kijk die met zijn nieuwe uit Sudan afkomstige vriend door het veld rent vraag ik me af of het volgende ook zou lukken: een Kids Migration Conference. Of nog beter: een Kids Global Issues Conference. Waar kinderen voorbij politiek en positionering worden gebracht. Waar ze via doe-activiteiten en een goed geleid gesprek leren zien hoe zaken op elkaar ingrijpen, hoe verhalen met elkaar verbonden zijn. Waar 'hier', 'daar' wordt en 'nu', 'dan'.