Migratieverhalen vandaag en morgen

Op 28/9 gaat eindelijk het langverwachte Red Star Line Museum open. Ik kijk er alvast naar uit er eens binnen te lopen. Ongeveer een jaar geleden nam ik met man en kinderen deel aan een van de smaakmakende wandelingen die het aftellen naar de feitelijke opening inluidden. We stapten van het Centraal Station tot een eindje voorbij het Mas, in de voetsporen van de migranten van toen, onderweg stilstaand bij flarden van hun verhalen. Die verhalen maakten toen een grote indruk op mij en op de kinderen. Wil je ze zelf ook lezen, surf dan even naar de site van Red Star Line.
Op Red Star Line is het dus nog zo een twee weken wachten, maar ook afgelopen weekend was er al een van migratieverhalen. Eind jaren 50 vertrok mijn schoonmoeder samen met haar moeder, zus en drie broers naar Canada. Zijzelf, haar moeder en zus keerden na enkele jaren terug, maar de broers bleven. Een van hen migreerde daarna zelfs  door naar Australië. Nu, na bijna 50 jaar, waren de broers en zussen voor het eerst opnieuw allemaal samen in Antwerpen, op een van hen na. Een heel bijzondere ontmoeting dus, met veel lachen, vertellen en vooral ook zingen. Een bezoekje aan het MAS en de expo Volksliekes gaf aan dat laatste nog wat extra voeding.
De verhalen die we aan tafel mochten horen zijn echt bijzonder. Er is in het leven van een migrant heel veel waar je je als niet-migrant moeilijk rekenschap van kan geven. Heel bijzonder is het ook om de spiegel te zien: 'migranten hier' versus 'migranten van hier'. En daarbij horend de complexiteit van ideeën als 'onze cultuur' en 'onze taal'. Het zal alvast bijzonder zijn om onze kinderen mee naar Red Star Line te nemen en hen vertellen over hun eigen stukje migratiegeschiedenis.