Maandag 2/9. Iedereen weer naar school. Zelf neem ik een allerlaatste dag verlof. Niet om lui in de zetel te gaan liggen. Wel omdat ik afgesproken heb met 'partner in crime' Fanny Matheussen, om bij te praten, ideeën uit te wisselen, wilde plannen te maken. We delen een hoop irritaties en dromen, wat altijd weer zorgt voor een heel wat richtingen uit-meanderende woordenstroom. Maar op een 'bijzondere 'dag als deze hebben we natuurlijk wel een focus: onderwijs in Vlaanderen. We benaderen het verhaal vanuit onze professionele kennis en ervaring, maar natuurlijk is ook de persoonlijke dimensie aanwezig: we zijn beiden moeder van drie schoolgaande kinderen.
Ook een andere moeder worstelt die week met schoolkwesties, zo blijkt een paar dagen later. In de krant lees ik het verhaal van Kathleen Van Langendonck, mama van twee Brusselse ketjes. Ze heeft besloten haar jongste weg te halen van de 'kleurrijke' school waar die tot nog toe zat. De desillusie van de gekleurde school, zo heet dat. Het siert Kathleen dat ze de nuance niet uit de weg gaat. Ze vertelt een eerlijk verhaal van hopen en ervaren, komen en gaan. Diegenen die in de dagen daarna 'met haar verhaal aan de haal gaan', zijn altijd zo eerlijk niet. Een mooie repliek schreef wel Bart Eeckhout. Zelf blijf ik met een knoop in mijn maag. Ik struikel vooral over de aanhef van haar verhaal. Mijns inziens is het probleem met de vroegere school van Kathleen's zoon niet dat ze kleurrijk is, ook al kopt de media precies dat. Het probleem van die individuele school is dat ze deel is van een systeem dat niet deugt, een onderwijscultuur die zienderogen veroudert. Onze kinderen worden nog elke dag ondergedompeld in een systeem dat volledig op standaardisering gericht is en nauwelijks diversiteit of differentiëring toelaat. En dit de verregaande inspanningen en inzet van heel wat individuele leerkrachten en schooldirecties ten spijt. Alles blijft draaien om mainstreaming. We zijn dus echt toe aan een andere visie op onderwijs, zoals Ken Robinson een hele tijd geleden al aangaf. Want het wordt nu stilaan duidelijk dat binnen dit systeem teveel mensen 'lijden', niet enkel de 'zwakkere' kinderen, ook 'sterkere' kinderen én hun ouders.
Over sterke kinderen gesproken. Deze week hoorde ik er nog eentje. Eentje dat heel graag naar school wilde, en niet mocht. Eentje dat een toets af te leggen had, maar er niet geraakte. Ze heet Nazila, en is een van de kinderen betrokken bij de bezetting van een gebouw in de Troonstraat in Brussel. Luister even naar wat ze zelf, in vlekkeloos Nederlands, vertelt. Vreemd vind ik dat: in dezelfde week dat Malala Yousafzai de Kindervredesprijs krijgt uitgereikt in Den Haag, maken we hier in Vlaanderen het schoolgaan van een ander kind onmogelijk.
Tenslotte, een belangrijk conclusie waar Fanny en ikzelf op onze eerste schooldag toe kwamen: goed onderwijs verbindt. Zij kroop meteen in haar pen en probeerde het concreet te maken. Je leest het hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten