In de opleiding die ik nu volg zijn we net door de module human resources management heen. Een boeiende module, met ronkende verklaringen rond het belang van investeren in mensen en het respecteren van hun autonomie. We bespraken competenties, performantie en nieuwe concepten als I-deals en jobcrafting.
En toch. Het wringt wel dat dit alles nog te vaak een verhaal voor de happy few blijft. Zo bewijzen ook twee films die een heel ander licht werpen op hoe we vandaag de dag met menselijk kapitaal omgaan.
Zo is er "The human resources manager", een prachtig gefotografeerde roadmovie, zich afspelend in Israel en Roemenie. Hoofdthemas is de belabberde omgang met immigranten. Maar de onverwachte wending aan het einde roept ook vragen op over de betekenis van (geboorte)grond. Betekent dat woord hetzelfde als thuis? The human resources manager dwingt tot nadenken over de betekenis van land, volk en nationaliteit.
Gelijkaardige maar ook nog veel pijnlijker vragen in The Art of Becoming is een poëtische documentaire over drie minderjarigen uit Afghanistan, Syrië en Guinee. Alle drie hopen ze op een stabiele toekomst in Europa: Fattah zwoegt in Istanbul en hoopt om zo zijn reis naar Griekenland en daarna Italië te kunnen betalen, Saleh leeft nu drie jaar in Europa maar smacht naar zijn ouders, en Mamadou probeert zijn opleiding en job vol te houden ondanks het feit dat hij geen papieren meer heeft. Doorheen hun verhalen wordt het volledige proces van migratie blootgelegd: onrealistische verwachtingen over Europa, het leven in een zorgcentrum en de onophoudelijke strijd om uitzetting te vermijden.
The Art of Becoming is een ontroerende film over drie jongeren die meer lijken op hun Europese leeftijdsgenoten dan dat ze ervan verschillen. Net zoals iedere jongere dromen ze over liefjes en toekomstige carrières terwijl ze kieskeurig zijn over groenten en haargel. Dit gevat portret van hun dagelijks leven maakt dat de film zowel authentieke als universele inhoud toevoegt aan het complex migratiefenomeen, dat maar al te vaak gereduceerd wordt tot statistieken en ideologische discussies.
En toch. Het wringt wel dat dit alles nog te vaak een verhaal voor de happy few blijft. Zo bewijzen ook twee films die een heel ander licht werpen op hoe we vandaag de dag met menselijk kapitaal omgaan.
Zo is er "The human resources manager", een prachtig gefotografeerde roadmovie, zich afspelend in Israel en Roemenie. Hoofdthemas is de belabberde omgang met immigranten. Maar de onverwachte wending aan het einde roept ook vragen op over de betekenis van (geboorte)grond. Betekent dat woord hetzelfde als thuis? The human resources manager dwingt tot nadenken over de betekenis van land, volk en nationaliteit.
Gelijkaardige maar ook nog veel pijnlijker vragen in The Art of Becoming is een poëtische documentaire over drie minderjarigen uit Afghanistan, Syrië en Guinee. Alle drie hopen ze op een stabiele toekomst in Europa: Fattah zwoegt in Istanbul en hoopt om zo zijn reis naar Griekenland en daarna Italië te kunnen betalen, Saleh leeft nu drie jaar in Europa maar smacht naar zijn ouders, en Mamadou probeert zijn opleiding en job vol te houden ondanks het feit dat hij geen papieren meer heeft. Doorheen hun verhalen wordt het volledige proces van migratie blootgelegd: onrealistische verwachtingen over Europa, het leven in een zorgcentrum en de onophoudelijke strijd om uitzetting te vermijden.
The Art of Becoming is een ontroerende film over drie jongeren die meer lijken op hun Europese leeftijdsgenoten dan dat ze ervan verschillen. Net zoals iedere jongere dromen ze over liefjes en toekomstige carrières terwijl ze kieskeurig zijn over groenten en haargel. Dit gevat portret van hun dagelijks leven maakt dat de film zowel authentieke als universele inhoud toevoegt aan het complex migratiefenomeen, dat maar al te vaak gereduceerd wordt tot statistieken en ideologische discussies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten