Jongeren die radicaliseren en weg trekken om de strijd aan te vatten ze zitten voortdurend in het nieuws. om die reden ging er gisteren op het Kruispunt Migratie integratie een actua namiddag door waarin een deskundige en een aantal betrokken integratie werkers hun visie op e ervaringen met het fenomeen kwamen uiteenzetten. Amy Jane Gielen van AG Advies gaf de voorzet. Zij doet al heel wat jaren onderzoek naar radicaliserende jongeren, zowel aan linker als rechterzijde van het spectrum. Ze reikte ideeën aan over de gronden van het verschijnsel (voedingsbodems, triggers) maar ook over hoe overheden en professionals er mee kunnen omgaan. Wat me bij dat laatste vooral opviel was de herkenbaarheid en de (toch schijnbare) haalbaarheid van haar voorstellen. Geen gegoochel met proactieve taskforces en geraffineerde sanctiesystemen, wel inzet op heel 'basale 'tools as gesprek en dialoog. Waar het volgens haar om gaat is dat je verbonden blijft, bij elkaar. door te praten, maar vooral ook door te luisteren en niet meteen of al te expliciet te oordelen. Dit alles toch zeker zo in de fase van wat zij primaire preventie noemt: daar waar er nog kans is de radicaliseringgedachten te stoppen of te keren. Dit in gesprek gaan kan op individueel niveau worden vorm gegeven , maar ook op institutioneel en organisatorisch niveau. Bij het middenveld legt ze bv de verantwoordelijkheid voor het produceren van zogenaamde counter-narratives: een tegenverhaal dat een veelheid aan perspectieven en interpretaties inhoudt. Want dat is een van de zaken waar het bij radicalisering om draait: jongeren verliezen hun zicht op de veelvormigheid van de realiteit, met inbegrip van de pluriformiteit van hen zelf. Hun identiteitservaren evolueert van hybride naar rigide. Ze zetten zich vast in één allesverklarende, wereldomvattende ideologie en laten geen tegensprekelijkheid meer toe. Dat merk je oa dan ook aan hun spreken, waarin bv naar anderen verwezen wordt met groepstermen en individualiteit of uniciteit zoveel mogelijk gemeden en miskend wordt.
Dat meewerken aan veelvormige en flexibele counter-narratives is een opdracht die mij enorm aanspreekt. Als ik er zo op terugblik is het ook dat wat me al die jaren in CIMIC gedreven heeft. En het is ook dat waar ik het meeste energie in steek bij het begeleiden van groepen of het ontwerpen van vormingstrajecten.
Het is ook dat wat ik hoop dat het Kruispunt Migratie in de komende maanden en jarenmeer kan en mag blijven doen. Het uitsteken van de voelsprieten in de samenleving en daarmee een ander en eigenzinnig migratie en integratieverhaal schrijven.
Een element van die counter-narrative vond ik alvast in de weekendkrant. Het ging daarbij om het persoonlijke verhaal van een aantal hoog opgeleide nieuwkomers. Hoe moeilijk zij het hebben om hier in Vlaanderen hun talenten, kennis en kunde erkend te zien. Hoeveel geld en inspanningen zij zich moeten getroosten om dat wat ze allang bewezen ("ik ben een competente professional") nu ook door de Vlaamse maatschappij en arbeidsmarkt bevestigd te weten. Een van de respondenten ken ik persoonlijk: een heel aandachtig persoon met grote inzet. Hij maakt deel uit van een team dat ik de afgelopen weken mocht begeleiden. Ongelofelijk dat we het nog steeds aanvaardbaar vinden dat dit soort gecapaciteerde mensen hun volle kracht niet mogen halen. Ongelofelijk dat we het nog steeds normaal vinden zoveel talent te verspillen.
Een project dat dan ook alle lof verdient is dat van Pro-talent, de databank met profielen van hoger opgeleide allochtonen, vorig jaar opgezet door Antwerps integratiecentrum de 8. Bedoeling was om vraag en aanbod dichter bij elkaar te brengen: de sterke kandidaat bij de inspirerende job. Het digitaal platform werd mee vorm gegeven door IBM. Een mooi staaltje van sociaal verantwoord ondernemen, lijkt me.
Dat meewerken aan veelvormige en flexibele counter-narratives is een opdracht die mij enorm aanspreekt. Als ik er zo op terugblik is het ook dat wat me al die jaren in CIMIC gedreven heeft. En het is ook dat waar ik het meeste energie in steek bij het begeleiden van groepen of het ontwerpen van vormingstrajecten.
Het is ook dat wat ik hoop dat het Kruispunt Migratie in de komende maanden en jarenmeer kan en mag blijven doen. Het uitsteken van de voelsprieten in de samenleving en daarmee een ander en eigenzinnig migratie en integratieverhaal schrijven.
Een element van die counter-narrative vond ik alvast in de weekendkrant. Het ging daarbij om het persoonlijke verhaal van een aantal hoog opgeleide nieuwkomers. Hoe moeilijk zij het hebben om hier in Vlaanderen hun talenten, kennis en kunde erkend te zien. Hoeveel geld en inspanningen zij zich moeten getroosten om dat wat ze allang bewezen ("ik ben een competente professional") nu ook door de Vlaamse maatschappij en arbeidsmarkt bevestigd te weten. Een van de respondenten ken ik persoonlijk: een heel aandachtig persoon met grote inzet. Hij maakt deel uit van een team dat ik de afgelopen weken mocht begeleiden. Ongelofelijk dat we het nog steeds aanvaardbaar vinden dat dit soort gecapaciteerde mensen hun volle kracht niet mogen halen. Ongelofelijk dat we het nog steeds normaal vinden zoveel talent te verspillen.
Een project dat dan ook alle lof verdient is dat van Pro-talent, de databank met profielen van hoger opgeleide allochtonen, vorig jaar opgezet door Antwerps integratiecentrum de 8. Bedoeling was om vraag en aanbod dichter bij elkaar te brengen: de sterke kandidaat bij de inspirerende job. Het digitaal platform werd mee vorm gegeven door IBM. Een mooi staaltje van sociaal verantwoord ondernemen, lijkt me.
